مرا یاری نیست!

شب دراز استُ
مرا یاری نیست
یار و همراهی نیست
که کنارم بنشیند
روبه رویم بهتر
خیره شَم بر چشمش 
که به آهو مانَد
پُر زِ غمزه ، پُر زِ ناز
ببرم دست به دورش
بغلَش سیر کُنَم
بوسه ها از پِی هم

حال اینک چه کنم
که مرا یاری نیست

بهتر آن است که گویم

شاید این شب به بَرِ یاری چُنین، خوش گُذَرد
یا دِگَر شب نیز هَم
یا دِگَر فردایی، خوش و خرَّم گُذرد

که مرا عُمرِ بسیاری هَست
پُر زِ شب ها و دِگَر فرداها

مگر اینک به چُنین فکر
بُگذرانم شب ها