دسته: دلنوشته

مهرتاج آنجا بود
باوقار
با نگاهی بر سقف
و دعایی بر لب
«روشنی بر سرزمینم»

بر زمین دراز میکشم
گوش بر مادرم، زمین میگذارم…

بنظرم آدم باید حواسش به همه چیز و همه کس باشه، تا دلی نشکنه، که اگه شکست، دیگه راه برگشتی نیست

حضور تو به جانی ماند
بتراود باغ را